Historia

Historia Szpitala

Obecny szpital nr 2 powstał z inicjatywy i środków Górnośląskiego Związku Brackiego. Pawilon główny oddano do użytku w roku 1911, kolejny w roku 1916. Poprzednikiem obecnego szpitala był 100 – łóżkowy szpital uruchomiony 1 maja 1858 roku z inicjatywy właściciela dóbr mysłowickich – Winclera.

Znajdował się on w obecnym budynku ZLA przy Świerczyny 1. Służył on robotnikom hut cynku i żelaza z obszaru dworskiego Mysłowicy, Bogucic, Roździenia i Piasku oraz górnikom i członkom ich rodzin. Był to jeden z największych spośród 7. istniejących szpitali na Górnym Śląsku i zaliczał się do najlepiej wyposażonych. W szpitalu leczono średnio ponad 1000 pacjentów rocznie.

Od 1 stycznia 1863 roku, a więc w niespełna 5 lat po rozpoczęciu działalności Związek Bracki utworzył przy szpitalu placówkę leczniczą dla żon i dzieci górników z kopalni rejonu mysłowickiego. Już w pierwszym roku działalności do ambulatorium zgłosiło się i uzyskało porady 300 kobiet i 710 dzieci. Od 1866 roku do szpitala brackiego przyjmowano także w ciężkich przypadkach czeladników miejscowych cechów, które zatrudniały na własny rachunek lekarza – dr Von Szarzińskiego.

W roku 1911 oddano do dyspozycji górników i ich rodzin główną część nowego obiektu szpitalnego, w której mieszczą się obecnie m.in. oddziały zabiegowe, sale operacyjne i pracownia RTG. Po zakończeniu, w roku 1916, budowy drugiego pawilonu, szpital został przeznaczony dla ponad 200 osób. Od początku w pawilonie tym znajdowały się oddziały wewnętrzne. W latach 1946 – 1950 mieścił się tam też pododdział gruźlicy, którym kierował dr Aleksander Laurentowski. W 1948 roku funkcję ordynatora oddziału wewnętrznego objął dr med. Zdzisław Franz, wychowanek prof. Orłowskiego, i kierował tym oddziałem do roku 1980.

Naczelnym lekarzem i kierownikiem szpitala został dr Otto Natorp, który funkcje tę sprawował w latach 1911 – 1938. W 1902 roku w Mysłowicach praktykę lekarską rozpoczął Bochum. Poza tym, że był lekarzem był również znanym ornitologiem, oraz organizatorem Muzeum w Mysłowicach, któremu przekazał część zbiorów ornitologicznych. Po opuszczeniu miasta w 1944 r. przeniósł się do Priem – Niemcy. Po jego śmierci, w roku 1956, znaczną część jego zbiorów ornitologicznych zakupiło muzeum Koniga w Bonn. Tuż przed II wojną światową, tj. od roku 1938 i po wojnie do roku 1951, dyrektorem szpitala był dr Minkiewicz, chirurg z Krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W późnych latach 30. w/wym. oraz dojeżdżający chirurg dr Jeż wykonywali duże zabiegi chirurgiczne z resekcją żołądka modo Rydygier włącznie, co w tym czasie było dużym osiągnięciem i dobrze świadczyło o poziomie oddziału chirurgicznego naszego szpitala. Bardzo krótko, po odejściu dr Minkiewicza, obowiązki dyrektora szpitala pełnił dr Paszyc.

W roku 1953 funkcje dyrektora objął dr med. Tadeusz Boczoń i pełnił ją do roku 1972, tj. do czasu integracji służby zdrowia w mieście i powstania Zespołu Opieki Zdrowotnej. Dr Tadeusz Boczoń, po objęciu stanowiska dyrektora szpitala, rozpoczął szereg działań mających wpływ na organizację pracy szpitala i jego modernizację, m.in. rozpoczął przebudowę sal chorych w obu pawilonach, zmniejszając je poprzez ściany działowe, co znacznie podwyższyło komfort leczonych pacjentów. Zorganizował izbę przyjęć, która stała się prawdziwym punktem segregacji chorych, a następnie stworzył w niej warunki do wykonywania licznych zabiegów w zakresie małej chirurgii. Prowadzone działania modernizacyjne pozwalają w końcu 1954 roku na uruchomienie w pawilonie chirurgii ogólnej Samodzielnego Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedycznej. Oddziałem tym kierował doświadczony lekarz ortopeda dr med. Stanisław Korta.

W sierpniu 1962 roku powstaje oddział okulistyczny, którego ordynatorem zostaje dr Danuta Jakubowska – Pakuła. W tym też okresie następuje rozwój diagnostyki laboratoryjnej i rentgenowskiej. Dotychczasowy gabinet rentgenowski przekształcono w samodzielną pracownię rentgenowską kierowaną ówcześnie, przez dr med. Aleksandra Stachurę. W tym tez czasie, za sprawą dyrektora Tadeusza Boczonia, dokonuje się modernizacja 3 sal operacyjnych. Jedna z nich zostaje zlokalizowana w ramach samodzielnie pracującego Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedii.

Szczyt przebudowy i modernizacji szpitala datuje się na lata 1967 – 1970. Do głównego pawilonu zostaje dobudowane skrzydło zachodnie, znacznie powiększające jego kubaturę, co pozwoliło na znaczne zwiększenie liczby miejsc chorych i umożliwiło powstanie samodzielnego Oddziału Otolaryngologii. Pierwszym ordynatorem tego oddziału zostaje dr Michał Wojcieszyn. W ten sposób z 2 – oddziałowego szpitala powstał szpital 5 – oddziałowy, zbliżony w kształcie do dzisiejszego, bowiem równocześnie trwa budowa nowego budynku mieszczącego obecnie izbę przyjęć oraz budynku od strony ulicy Towarowej, mieszczącego liczne gabinety lekarskie. Poza obiektami czysto klinicznymi, dzisiejszy patron szpitala poprawia warunki, służące załodze w rozwoju zawodowym, naukowym i kulturalnym.

W obiekcie starego szpitala, przy ul. Świerczyny 1 następuje modernizacja hotelu pracowniczego. Powstaje w nim klub kulturalno – oświatowy, którego działalność od roku 1960 znana była w całym województwie. Miejsce to służyło integracji pracowników i ich rodzin. Odbywały się tam szkolenia zawodowe, konkursy, nauka języków obcych, liczne imprezy okolicznościowe, rozrywkowe, zabawy i występy. W tym czasie zostaje zorganizowana biblioteka, gromadząca książki i pisma naukowe, periodyki oraz prasę codzienną. Dyrektor Tadeusz Boczoń zatrudnia w pełnym wymiarze bibliotekarkę, której zadaniem było codzienne dostarczanie prasy i książek obłożnie chorym, a pracownikom szpitala umożliwiało bezpłatny dostęp do lektur książkowych i wydawnictw prasowych.

Nasz Patron
Dr n. med. Tadeusz Boczoń

historia szpitala tablica pamiątkowa

Doktor Tadeusz Boczoń urodził się 20 kwietnia 1917 roku w Zalesiu. W 1927 roku ukończył szkołę powszechną w Żabikowie (pod Poznaniem). Później uczęszczał do Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu. W 1935 roku zdał egzamin maturalny. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Wojenna zawierucha

W czasie, gdy odbywał praktykę lekarską w szpitalu w Zakopanem wybuchła II wojna światowa. Jego jednostka walcząca w kampanii wrześniowej dotarła do granicy rumuńskiej. Był dowódcą Komendy Obrońców Polski. W ramach tej formacji przeprowadzano akcje wywiadowcze, kontrwywiadowcze, a także małego sabotażu. Ponadto zajmowano się kolportażem prasy podziemnej. Doktor Tadeusz Boczoń walczył w szeregach Armii Krajowej na terenie Zakopanego i Podtatrza pod pseudonimami „Baca”, „Sas”, „Sęp”. Pracował w tamtejszym szpitalu oraz organizował zabezpieczenie medyczne dla walczących z okupantem. Armia Czerwona wkroczyła do Zakopanego 29 stycznia 1945 roku. W tym czasie Tadeusz Boczoń zdawał egzaminy konieczne do zrealizowania programu studiów na poznańskiej uczelni.

Działalność naukowa

  • 10 sierpnia 1945 roku Tadeusz Boczoń otrzymał dyplom lekarza medycyny;
  • 13 sierpnia 1951 roku obronił pracę doktorską (Akademia Medyczna w Poznaniu) – uzyskał stopień doktora nauk medycznych.

Mysłowice moje miasto

W 1951 roku zamieszkał w Mysłowicach. Odebrał nominację na ordynatora Oddziału Chirurgii oraz funkcję dyrektora Szpitala nr 2. Był dyrektorem naszego Szpitala w latach 1952 – 1975. Przyczynił się do jego przebudowy, rozbudowy i modernizacji. W tym czasie cztery sale operacyjne zostały wyposażone w nowoczesną aparaturę medyczną. Jego działania spowodowały znaczną poprawę warunków przebywających w Szpitalu pacjentów, jak również zatrudnionego personelu. Pracując jako Ordynator Oddziału Chirurgii Ogólnej wykształcił kilkunastu lekarzy. Wdrożył proces przygotowania wysoko kwalifikowanego zespołu. Już wtedy zaczęto przeprowadzać w naszym Szpitalu skomplikowane zabiegi chirurgiczne. Był zaangażowany w sprawy organizacyjne służby zdrowia. Uczestniczył w pracach mających na celu utworzenie zespołowego lecznictwa w Mysłowicach. W 1984 r. na łamach Ogólnopolskiego Przeglądu Lekarskiego ukazał się artykuł prezentujący Jego działalność lekarską, społeczną, naukową i konspiracyjną. W 1975 r. ze względów zdrowotnych zmuszony był przejść na rentę chorobową. Zrezygnował z pełnienia obowiązków dyrektora Szpitala, a później ordynatora oddziału chirurgicznego. Znaczna utrata zdrowia nie przeszkodziła jednak w kontynuowaniu pracy w przyszpitalnym ambulatorium chirurgicznym. Ponadto służył swą wiedzą oraz cennym doświadczeniem kolegom i wychowankom w oddziale chirurgii ogólnej. Słynął ze swojej życzliwości w stosunku do lekarzy i pacjentów.

Odznaczenia

  • za działalność konspiracyjną został awansowany do stopnia kapitana Wojska Polskiego przez władze Polski Ludowej;
  • za działalności przypadającą na lata 1939 – 1972 otrzymał:
  • Brązowy i Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (przez dowództwo Armii Krajowej),
  • Krzyż Walecznych,
  • Złotą Odznakę Zasłużonemu dla Rozwoju Województwa Katowickiego,
  • Medal X – lecia Polski Ludowej,
  • Medal XXX – lecia PRL,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zakończona misja

Zmarł 23 marca 1982 roku, a pochowany 26 marca 1982 r. w rodzinnym grobowcu na „Pękowym Brzyzku” w Zakopanem.

Nasz patron

Szpitalowi Nr 2 w Mysłowicach w 2000 roku nadano imię dr. Tadeusza Boczonia.