Obecny szpital nr 2 powstał z inicjatywy i środków Górnośląskiego Związku Brackiego. Pawilon główny oddano do użytku w roku 1911, kolejny w roku 1916. . Poprzednikiem obecnego szpitala był 100 - łóżkowy szpital uruchomiony 1 maja 1858 roku z inicjatywy właściciela dóbr mysłowickich - Winclera. Znajdował się on w obecnym budynku ZLA przy Świerczyny 1. Służył on robotnikom hut cynku i żelaza z obszaru dworskiego Mysłowicy, Bogucic, Roździenia i Piasku oraz górnikom i członkom ich rodzin. Był to jeden z największych spośród 7. istniejących szpitali na Górnym Śląsku i zaliczał się do najlepiej wyposażonych. W szpitalu leczono średnio ponad 1000 pacjentów rocznie. Od 1 stycznia 1863 roku, a więc w niespełna 5 lat po rozpoczęciu działalności Związek Bracki utworzył przy szpitalu placówkę leczniczą dla żon i dzieci górników z kopalni rejonu mysłowickiego. Już w pierwszym roku działalności do ambulatorium zgłosiło się i uzyskało porady 300 kobiet i 710 dzieci. Od 1866 roku do szpitala brackiego przyjmowano także w ciężkich przypadkach czeladników miejscowych cechów, które zatrudniały na własny rachunek lekarza - dr Von Szarzińskiego.
         W roku 1911 oddano do dyspozycji górników i ich rodzin główną część nowego obiektu szpitalnego, w której mieszczą się obecnie m.in. oddziały zabiegowe, sale operacyjne i pracownia RTG. Po zakończeniu, w roku 1916, budowy drugiego pawilonu, szpital został przeznaczony dla ponad 200 osób. Od początku w pawilonie tym znajdowały się oddziały wewnętrzne. W latach 1946 - 1950 mieścił się tam też pododdział gruźlicy, którym kierował dr Aleksander Laurentowski. W 1948 roku funkcję ordynatora oddziału wewnętrznego objął dr med. Zdzisław Franz, wychowanek prof. Orłowskiego, i kierował tym oddziałem do roku 1980. Naczelnym lekarzem i kierownikiem szpitala został dr Otto Natorp, który funkcje tę sprawował w latach 1911 - 1938. W 1902 roku w Mysłowicach praktykę lekarską rozpoczął Bochum. Poza tym, że był lekarzem był również znanym ornitologiem, oraz organizatorem Muzeum w Mysłowicach, któremu przekazał część zbiorów ornitologicznych. Po opuszczeniu miasta w 1944 r. przeniósł się do Priem - Niemcy. Po jego śmierci, w roku 1956, znaczną część jego zbiorów ornitologicznych zakupiło muzeum Koniga w Bonn. Tuż przed II wojną światową, tj. od roku 1938 i po wojnie do roku 1951, dyrektorem szpitala był dr Minkiewicz, chirurg z Krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W późnych latach 30. w/wym. oraz dojeżdżający chirurg dr Jeż wykonywali duże zabiegi chirurgiczne z resekcją żołądka modo Rydygier włącznie, co w tym czasie było dużym osiągnięciem i dobrze świadczyło o poziomie oddziału chirurgicznego naszego szpitala. Bardzo krótko, po odejściu dr Minkiewicza, obowiązki dyrektora szpitala pełnił dr Paszyc.
          W roku 1953 funkcje dyrektora objął dr med. Tadeusz Boczoń i pełnił ją do roku 1972, tj. do czasu integracji służby zdrowia w mieście i powstania Zespołu Opieki Zdrowotnej. Dr Tadeusz Boczoń, po objęciu stanowiska dyrektora szpitala, rozpoczął szereg działań mających wpływ na organizację pracy szpitala i jego modernizację, m.in. rozpoczął przebudowę sal chorych w obu pawilonach, zmniejszając je poprzez ściany działowe, co znacznie podwyższyło komfort leczonych pacjentów. Zorganizował izbę przyjęć, która stała się prawdziwym punktem segregacji chorych, a następnie stworzył w niej warunki do wykonywania licznych zabiegów w zakresie małej chirurgii. Prowadzone działania modernizacyjne pozwalają w końcu 1954 roku na uruchomienie w pawilonie chirurgii ogólnej Samodzielnego Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedycznej. Oddziałem tym kierował doświadczony lekarz ortopeda dr med. Stanisław Korta. W sierpniu 1962 roku powstaje oddział okulistyczny, którego ordynatorem zostaje dr Danuta Jakubowska - Pakuła. W tym też okresie następuje rozwój diagnostyki laboratoryjnej i rentgenowskiej. Dotychczasowy gabinet rentgenowski przekształcono w samodzielną pracownię rentgenowską kierowaną ówcześnie, przez dr med. Aleksandra Stachurę. W tym tez czasie, za sprawą dyrektora Tadeusza Boczonia, dokonuje się modernizacja 3 sal operacyjnych. Jedna z nich zostaje zlokalizowana w ramach samodzielnie pracującego Oddziału Chirurgii Urazowej i Ortopedii. Szczyt przebudowy i modernizacji szpitala datuje się na lata 1967 - 1970. Do głównego pawilonu zostaje dobudowane skrzydło zachodnie, znacznie powiększające jego kubaturę, co pozwoliło na znaczne zwiększenie liczby miejsc chorych i umożliwiło powstanie samodzielnego Oddziału Otolaryngologii. Pierwszym ordynatorem tego oddziału zostaje dr Michał Wojcieszyn. W ten sposób z 2 - oddziałowego szpitala powstał szpital 5 - oddziałowy, zbliżony w kształcie do dzisiejszego, bowiem równocześnie trwa budowa nowego budynku mieszczącego obecnie izbę przyjęć oraz budynku od strony ulicy Towarowej, mieszczącego liczne gabinety lekarskie. Poza obiektami czysto klinicznymi, dzisiejszy patron szpitala poprawia warunki, służące załodze w rozwoju zawodowym, naukowym i kulturalnym.
      W obiekcie starego szpitala, przy ul. Świerczyny 1 następuje modernizacja hotelu pracowniczego. Powstaje w nim klub kulturalno - oświatowy, którego działalność od roku 1960 znana była w całym województwie. Miejsce to służyło integracji pracowników i ich rodzin. Odbywały się tam szkolenia zawodowe, konkursy, nauka języków obcych, liczne imprezy okolicznościowe, rozrywkowe, zabawy i występy. W tym czasie zostaje zorganizowana biblioteka, gromadząca książki i pisma naukowe, periodyki oraz prasę codzienną. Dyrektor Tadeusz Boczoń zatrudnia w pełnym wymiarze bibliotekarkę, której zadaniem było codzienne dostarczanie prasy i książek obłożnie chorym, a pracownikom szpitala umożliwiało bezpłatny dostęp do lektur książkowych i wydawnictw prasowych.